Όταν πονάω , λέω: συγχώρα με , Κύριε. Αν είναι ανάγκη πας στον γιατρό βέβαια, αλλά αυτό δεν είναι ότι ξεχνάς και τον Θεό και… την ελπίδα...
Αυτό είναι μεγάλο πράγμα, δοξάζω τον Κύριο, που μου έδωσε, που οικονόμησε η Αγαθότης Του και η Αγάπη Του το έφερε έτσι να είμαι άρρωστος. Τον δοξάζω. Τι θα κάνεις, θα αγανακτήσεις εναντίον του Θεού;
Δεν ξέρουμε, από αμαρτίες είναι, από δοκιμασίες είναι; Το έλεος και η αγάπη του Θεού οικονόμησε έτσι.
Ως επί το πλείστον μπορεί να υποπτευθεί κανείς τις αμαρτίες του, τις αμέλειες του. Που δεν ζεί με τον Θεό. Αλλά όμως το μυστικό είναι ότι, όπως και να είναι, να δοξάζουμε τον Θεό.
Όταν πονάω λέω: Θεέ μου, συγχώρεσε με. Κι όλο ζητάω συγγνώμη από τον Κύριο στους πόνους μου…. Βέβαια ο Θεός με αγαπάει και μου στέλνει αυτά και τον δοξάζω, αλλά κυρίως όλα, οι πόνοι, όλα είναι από τις αμαρτίες μου.
Και πάντα όταν πονάω , τον παρακαλώ να με συγχωρεί.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ»
Του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΡΑΔΗΜΟΥ
https://agiopneymatika.blogspot.com/
