Του Στέλιου Τάτση
Χθές το βράδυ δεν έκλεισα μάτι, οι σκέψεις για τα θλιβερά μαντάτα με κρατούσαν άυπνο.
Σηκώθηκα πολύ πρωί ήπια τον καφέ μου και πήρα τους δρόμους για τον πρωινό μου περίπατο με το κεφάλι φορτωμένο με χίλιες δυο σκέψεις, γι’ αυτό που έγινε και γι’ αυτά που φοβάμαι πως θ’ ακολουθήσουν. Φοβάμαι γιατί έπεσε ο μισός ουρανός, πλάκωσε τη γη και αντί να γίνει σεισμός δέκα ρίχτερ, μόνο ασήμαντες δονήσεις ακολούθησαν και όλοι πλέον γνωρίζουμε πως όσο υποχωρούμε τόσο αυτοί (οι Τούρκοι) θα επιτίθενται και θα ζητούν όλο και περισσότερα.
Περπάτησα περίπου μια ώρα και όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν σαν να περπατούσα μέσα στην Αγία Σοφία και ας μην έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου. Το μυαλό μου είχε κολλήσει δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν γίνονται πλέον θαύματα και γιατί να γίνουν αφού κληρικοί και λαϊκοί άρχοντες και πένητες ήμαστε όλοι χωμένοι μέσα στην βρωμιά. Επέστρεψα σπίτι και πορεύτηκα σε μια καφετέρια που βρίσκεται δίπλα στον Άγιο Νικόλαο. Η πόρτα του ήταν ανοικτή, δεν μπήκα όμως μέσα γιατί ήμουν θυμωμένος και μ' εκείνον που δεν έβαλε πλάτη. Κάθισα σε μια απομονωμένη γωνία της καφετέριας, σ’ ένα τραπεζάκι κάτω από ένα πανύψηλο δένδρο, που η χθεσινή νεροποντή και ο δυνατός αέρας το έκαναν να μοιάζει σαν γριά μ' αχτένιστα μαλλιά.
Οι σκέψεις μου με ακολούθησαν κι’ εκεί, ήταν σαν να μοιρολογούσα, αυτό που χάσαμε, αυτό που ακόμη και μουσείο που ήτανε μας χάριζε μια σπάνια γεύση, μας έδινε ζωή , κρατούσε την ελπίδα ζωντανή πως μια μέρα θα ξαναγινότανε δικιά μας. Άνοιξα το τηλεφωνάκι μου και άκουγα το απαγορευμένο τραγούδι της Κλειώς Δενάρδου για την Αγία Σοφία το οποίο τραγουδήθηκε για πρώτη φορά το 1972 στην Δ.Ε.Θ. και δημιουργήθηκε εξαιτίας του διπλωματικό θέμα με την Τουρκία με αποτέλεσμα να αποσυρθεί.
Άκουγα το τραγούδι και νοερά ταξίδευα σε γνωστούς άγνωστους τόπους, του Βυζαντίου και της Ρωμιοσύνης, που χάθηκαν αφού πρωτίστως είχαμε χαθεί εμείς. Καθόμουν ολομόναχος στη γωνιά, σκυθρωπός, λυπημένος, έμοιαζα σαν το χιωτόπουλο του Βίκτωρος Ουγκώ, που μετά την μεγάλη σφαγή, μετά την καταστροφή καθόταν στο βράχο του κάστρου μονάχο κι έρημο. Τούτο που έγινε δείχνει πως ακόμη και σήμερα τίποτα δεν άλλαξε, οι Τούρκοι είναι κολλημένοι με την νοοτροπία του Μογγόλου εκείνης της εποχής και συνεχίζουν να είναι βάρβαροι και δεν έχουν θέση στήν Ευρώπη. Τούτο που έγινε δείχνει ακόμη πως οι συμφορές για τη ράτσα μας επαναλαμβάνονται κι εμείς παρακολουθούμε τα γεγονότα σαν απλοί θεατές.
Αναθεμάτισα την μοίρα μας που μας έδωσε τέτοιο γείτονα (όχι ότι και οι άλλοι είναι καλύτεροι). Βλέπαμε όλοι αυτό που ερχότανε, το περιμέναμε, αλλά μέχρι το τέλος δεν το πιστεύαμε, ενδομύχως πιστεύαμε στο θαύμα. Το θαύμα δεν έγινε γιατί δεν κουνήσαμε ούτε το δαχτυλάκι μας που λέγει ο λόγος, όπου και να κοιτάξουμε πληγωνόμαστε, δεν υπάρχουν βλέπετε Πατριώτες-Εθνικιστές για να ξεσηκώσουν την Ελληνική ψυχή και να υπερασπισθεί την τιμή, τα όσια και τα ιερά της Πατρίδας. Κουμάντο πλέον στην χώρα μας δεν κάνουν οι Έλληνες, κουμάντο κάνει η ΝΤΠ η οποία έφτιαξε μια τεράστια μπουλντόζα, την Ευρώπη, για να σκάψει και να θάψει τα Έθνη με την μέθοδο της υπερχρέωσης των Λαών.
Ο εχθρός μπήκε στο σπίτι μας και οι 300 της Βουλής αντί να τα έχουν 400σια, φαγώνονται αναμεταξύ τους. Χθές έγινε σεισμός 10 ρίχτερ και η αντίδραση ήταν αντίδραση μιας μικρής δόνησης… Πως λοιπόν μπορεί να σωπάσει η Κυρά Δέσποινα και πως να σταματήσει να δακρύζει όταν βλέπει το μέγεθος της κατάπτωσής μας σαν Λαός; Μέχρι να βρούμε τον δρόμο και το κουράγιο για την Εθνική Ανάσταση, ας κάνουμε προσευχή και τραγούδι μας τους στοίχους του απαγορευμένου τραγουδιού της Κλειώς Δενάρδου.
Κορμιά μαρμαρωμένα το θαύμα καρτερούν
Στην Εκκλησιά του Θρύλου καμπάνες δεν ηχούν!…..
Μα κι’αν περάσουν χρόνια στους αιώνες θ’αντηχούν!…..
Θα ζείς για πάντα στα όνειρά μας για χρόνους για καιρούς.
Θα γίνεις κάποτε δικιά μας με χρόνια με καιρούς.
https://www.helleniscope.com/2020/07/12/agia-sofia-kormia-marmaromena-to-thavma-karteroun/
