Η Οσία
Θεοδώρα συνήθιζε να λέγει στις μαθήτριες της πολύ συχνά, πως ούτε η μεγάλη
άσκησις, ούτε ο υπερβολικός κόπος, ούτε οποιαδήποτε άλλη κακοπάθεια μπορεί να
σώσει τον άνθρωπο, όσο η αληθινή ταπεινοφροσύνη της καρδιάς.
Κάποιος
Ερημίτης είχε χάρισμα από το Θεό να διώχνει τα πονηρά πνεύματα. Μια φορά ζήτησε
να μάθει τι φοβούνται περισσότερο κι’
αναγκάζονται να φύγουν.
– Μήπως τη νηστεία; ρώτησε ένα απ’
αυτά.
– Εμείς, αποκρίθηκε εκείνο, ούτε τρώμε,
ούτε πίνουμε ποτέ.
– Την αγρυπνία τότε;
– Εμείς δεν κοιμώμεθα καθόλου.
– Την φυγή του κόσμου;
Το δαιμόνιο
γέλασε περιφρονητικά:
– Σπουδαίο πράγμα τάχα. Εμείς περνάμε
τον περισσότερο καιρό μας τριγυρίζοντας στις ερημιές.
– Σ’ εξορκίζω, να ομολογήσεις τι είναι
εκείνο που μπορεί να σας δαμάσει, επέμενε ο Γέροντας.
Το πονηρό
πνεύμα, αναγκασμένο από υπερκόσμια δύναμη, βιάστηκε ν’ απαντήσει:
– Η
ταπείνωση, που δεν μπορούμε ποτέ ν’ αποκτήσουμε.
